Poslednjih godina u Evropi se oseća demografska promena koja nosi jake antropološke, socijalne i ekonomske implikacije; živimo duže a manje dece se radja. Očekivanja dužeg života znači da društvo treba da strukturiše solidarnost medju generacijama po osnovu urodjenog dostojanstva svakog ljudskog bića, bez obzira na starost, funkcionalnost, telo ili bilo koji drugi faktor.

Duži život povećava potrebu za podrškom u svakodnevnim aktivnostim.  To treba gledati u svetlu prirodnog dela ljudskog stanja i uključiti je u strukturu socijalne zaštite na isti način kao i zdravstvenu zaštitu, obrazovanje i penzijski sistem.  Važnije je svaku osobu gledati kao “jedinstvo dostojanstva” umesto kao “proizvodnu jedinicu”.  Sistem ljudskih prava i Konvencija UN o pravima OSI su najbolji vodiči u dizajniranju strategije i primeni politike u ovoj oblasti.

Važno je razviti socijalna orudja koja su fokusirana na osobu a ne institucije; na potrebe pojedinca, želje i ambicije a ne na profesionalne dijagnoze; na život u zajednici a ne rezidencijalnu segregaciju u institucijama.

U tom smislu, direktna ekonomska korist koja ja zasnovana na pojedinačnim budžetima su uspešni modeli koji omogućavaju samoupravljanje resursima kao put ka osnaživanju, emancipaciji i samostalnom životu. Život u zajednici stvara empatiju, obogaćuje, jača osnovne vrednosti i koristi sve naše talente i iskustvo u kreiranju kohezivnijeg društva, što nas vodi u susred izazovima 21. veka i stvaranju mogućnosti za sve.

Model samostalnog života omogućava pojedincima sa invaliditetom podršku u svakodnevnim aktivnostima i realizaciji ljudskih prava; model samostalnog života se bori protiv  rodne neravnopravnosti i unapredjuje radne mogućnosti za one koji rade kao personalni asistenti. Samoupravljanje personalnom asistencijom je efikasnije I efektnije sa ekonomske tačke gledišta u odnosu na smeštanje u dom.